ถ้ามีความรักครั้งต่อไป อยากลองให้มันเป็นความรักเหงาๆ

ไม่ต้องตื่นเช้ามาเจอหน้ากันทุกวัน ไม่ต้องควงกันไปเดินสยามทุกเสาร์อาทิตย์
ไม่มีรูปลงไอจีอวดคนอื่น ไม่มีสแนปหน้าหมาเช้าเย็น

แต่ในวันที่ฟ้าอึมครึมและไม่เป็นใจ วันที่ฝนตกแล้วรู้สึกไม่มีใคร
เราก็ยังมีเขาให้พิมพ์ข้อความไปหา ยังร้องไห้ใส่กันได้โดยที่ไม่ต้องกลัว

เพราะบางทีเมื่อปล่อยให้ความเหงาก่อตัว เวลาที่อยู่ด้วยกันมันก็มีค่ามากขึ้น
เราทั้งสองล้วนไขว่คว้าหาวิธีหยิบเวลาที่มีกันใกล้ๆ มาใช้ให้คุ้มที่สุด
อาจจะเพื่อบอกว่าเหงาแค่ไหนสุดท้ายก็ยังมีกันข้างๆ

เป็นความสัมพันธ์ที่เหงา แต่ไม่เศร้า

ไอเอฟซีมอลล์
เอ็มทีอาร์ สถานีฮ่องกง
34 กิโลเมตรจากสนามบินฮ่องกง, รวม 1722 กิโลเมตรจากประเทศไทย

ไอเอฟซีมอลล์คือห้างสรรพินค้าขนาดใหญ่ในกลางฮ่องกง

ร้านค้าแบรนด์หลากร้านตั้งอยู่ในตึกนี้ โถงของตึกเป็นที่ทำการของจุดเช็คอินสายการบินต่างๆ สำหรับผู้ใช้บริการรถไฟฟ้าแอร์พอร์ต เอ็กซ์เพรส

รถไฟฟ้าสายนี้เป็นเส้นทางที่เร็วและสบายที่สุดในการเดินทางจากใจกลางฮ่องกงสู่เกาะเช็คแลปก๊ก – ที่ตั้งของสนามบินฮ่องกง – ด้วยเวลาเพียง 24 นาที

ผมแปะบัตรโดยสารเข้าสู่พื้นที่ชานชลา – ระยะห่างระหว่างประตูกั้นกับรถไฟฟ้าน่าจะไม่เกินสิบเมตร

ใช้เวลาอึดใจเดียวรอรถไฟฟ้าเทียบชานชลา ประตูรถเปิดออก ผมขึ้นนั่งบนรถ สายตาพลันสังเกตชายคนหนึ่งในชุดสูทโบกมือให้กับครอบครัวที่มาส่ง เขาคงไปทำธุรกิจอะไรต่างประเทศ

รถไฟฟ้าค่อยๆ ออกตัว ทันทีที่มันเดินทางเข้าไปในอุโมงค์ ภาพที่เห็นก็เหลือเพียงความมืด กำแพงคอนกรีตกั้นแสงที่เดินทางจากครอบครัวนั้นไม่ให้ไปสู่สายตาของชายในชุดสูท

ขณะที่ “ระยะห่างจากบ้าน” ของเรากำลังลดลงช้าๆ “ระยะห่างจากบ้าน” ของใครบางคนก็ค่อยๆ เพิ่ม ทั้งที่เราเดินทางในเส้นทางเดียวกัน

---

รถไฟฟ้าเอ็มทีอาร์ สถานีซันนี่เบย์

ซันนี่เบย์คือชื่อสถานีรถไฟฟ้าสายสีส้ม และรถไฟฟ้าสายดิสนีย์แลนด์

ผมมาที่นี่เมื่อสองวันก่อน และชอบในความร่มรื่น

รถไฟฟ้าแอร์พอร์ต เอ็กซ์เพรสไม่จอดที่สถานีนี้ มันขับผ่านไปด้วยความเร็วสูง ผมมีเวลามองสถานีนี้ไม่นาน

เมื่อไหร่จะได้กลับมา?

สายตามองไปทั่วขบวนรถ ชายในชุดสูทคนนั้นจะคิดอะไรอยู่

บางทีเราก็ไม่อยากให้การเดินทางมันจบ

“แอร์พอร์ท สเทชัน” เสียงประกาศหนึ่งดังขึ้น
ผมลุกจากที่นั่ง มือคว้าสัมภาระ

---

สนามบินฮ่องกง (HKG)
1688 กิโลเมตรจากสนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย

ผมเดินผ่านพิธีตรวจคนเข้าเมือง ตั๋วเครื่องบินระบุชื่อและจุดหมายที่จะไป – มันคงไม่พ้นกรุงเทพมหานคร

แน่นอน – ผมแยกกับชายคนนั้นที่ชานชลาของรถไฟ เราต่างเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน

ไม่ใช่แค่ระยะทางระหว่างผมกับประเทศไทยที่กำลังจะลดลง แต่เวลาที่ผมมีที่ฮ่องกงก็กำลังจะหมดลงเช่นกัน

นั่งแช่ในเลานจ์ไม่นานก่อนไปที่เกต

อัพสเตตัสเฟซบุ๊คส่งท้าย พลันเสียงประเทศเรียกขึ้นเครื่องดังขึ้น

---

สายการบินคาเธ่ย์ แปซิฟิก เที่ยวบินที่ 709
เครื่องบินโบอิ้ง 777-300 ชั้นประหยัด

กิน ดูหนัง นอน.

อีกครู่หนึ่งพอตัว เสียงประกาศให้คาดเข็มขัดดังขึ้น

แน่นอนว่าเรากำลังจะลงจอด

…

---

สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย
0 กิโลเมตรจากสนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย

การเดินทางของผมจบแล้ว ผมมองชาวต่างชาติในเที่ยวบิน
ในขณะที่การเดินทางของเราเป็นการนับถอยหลังระยะทางจากบ้าน สำหรับใครหลายๆ คนในเส้นทางเดียวกัน ก็อาจเป็นการนับระยะทางที่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น

ป่านนี้ชายคนนั้นจะอยู่ที่ไหน มันคงไม่สำคัญ

ผมรู้แค่ ในขณะที่เรานับถอยหลังเวลาที่ได้ใช้ในที่แปลกตา บางคนก็อาจนับวันเวลาที่เขาต้องรอเพื่อที่จะได้ออกไปที่ใหม่ๆ

บทบาทและสถานะของการรอคอยเปลี่ยนไปตามสถานที่และโอกาส

ในขณะที่เรารอคอยการได้ออกไปที่ไหนใหม่ๆ สักแห่ง
ใครบางคนก็กำลังรอคอยการกลับมาที่เก่าๆ เช่นกัน