Author: srakrn

เขาถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าการรอคอยมีค่าจริงๆ เหรอ?

เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งเค้าเคย “อ้าง” ว่าตัวเองเคยรอ – มันกินเวลานานใช้ได้ กับคำถามว่าเมื่อไหร่จะถึงวันนั้น

มโนทัศน์ในหัวตัดมาเวลาปัจจุบัน กับการรอคอยครั้งใหม่
เป็นการรอคอยที่ท้าทายขึ้น เพราะไม่ใช่แค่คำถามว่าเมื่อไหร่ แต่ยังเป็นคำถามว่า “มีโอกาสแค่ไหน”

คำถามเพิ่มหนึ่งข้อ ความหนักใจเพิ่มขึ้นนับสิบเท่า
เพราะหนักใจกว่าการรอเป้าหมายที่มาถึง คือรอเป้าหมายว่าจะมีอยู่จริงไหม

ฝนเริ่มปรอย บรรยากาศทำเขาเศร้า น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาช้าๆ บางทีก็อยากหนีการรอคอยไปไกลๆ

อันที่จริงเขาจะเดินหนีก็ได้ – โลกนี้มีถนนนับพันสายให้เขาเลือกเดิน แต่ละสายมีเป้าหมายที่ต่างกันให้รอ แน่นอนเวลารอก็ต่างกัน บางสายอาจแทบรอไม่นาน

แต่คำถามใหม่ก็เข้ามาในหัว ในเมื่อเขาต้องรออยู่แล้ว สู้รอวันที่เขาอยากให้มาถึงจริงๆ ไม่ดีกว่าหรือ? จะฝืนรอสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองไปทำไม?

เขานึกถึงประโยคที่พร่ำบอกตัวเองวันนั้นว่าการรอคอยทำให้คนสมหวัง

ถ้าสิ่งที่เขารอมาถึงจริงๆ บางครั้งการร้องไห้ตลอดทางที่รอก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

เขามองนาฬิกา ยิ้มให้ตัวเอง
อาจจะนานหน่อย แต่เขาจะรอ

“ผมดีใจนะที่ได้รู้จักคุณ”
“เช่นกันนะ”
“แต่ผมก็ไม่ดีใจที่ได้รู้จักคุณ”

บรรยากาศเปลี่ยนไปในบัดดล

“คุณรังเกียจฉัน?”
“ไม่เลย ไม่แม้แต่นิดเดียว”
“คุณไม่ชอบฉัน?”
“ถ้าเช่นนั้นผมคงไม่ดีใจที่ได้เจอคุณ”
“แล้วทำไมคุณไม่ดีใจที่ได้รู้จักฉัน”
“อันที่จริงก็ไม่ใช่ไม่ดีใจที่ไม่รู้จัก แต่ไม่ดีใจกับความสัมพันธ์นี้ จะเรียกว่าไม่ดีใจก็ไม่ถูกสักเท่าไหร่”

“เราโกรธกัน?”
“ไม่ คุณดีกับผมมาก”
“แล้วเพราะอะไรล่ะ ถึงไม่ดีใจ อยากเป็นคนแปลกหน้าเหรอ?”

เขาคิดถึงวันที่เขาร้องไห้ใส่เธอ วันที่เขารู้สึกไม่รู้สึกโดดเดี่ยว

“เพราะผมอยากให้มันเป็นฝัน ฝันที่ผมหวนไปหาได้เพียงแค่หลับตาแล้วนอน”
“แปลว่าคุณไม่อยากให้มันเป็นเรื่องจริง?”
“ไม่เลย! ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ ผมดีใจมากที่มันไม่ใช่แค่ฝัน”

เขาเงียบชั่วขณะ เสียงสั่นขึ้น

“ฝันแล้วยังมีคืนอื่นให้ฝัน แต่คุณจากผมในโลกแห่งความจริง โอกาสหวนคืนคงริบหรี่”
“คุณกลัว?”
“ไม่มีใครไม่กลัวอะไรด้วยเหรอ?”
“ก็คงไม่มี”
“ถ้าคุณเป็นคนทำให้ผมรู้สึกมั่นคง ผมก็อยากมีโอกาสใกล้กับคุณเสมอ เพียงหลับตาแล้วฝัน”
“แล้วถ้าวันนึงคุณไม่ฝัน?”
“ผมก็ยังปลอบใจตัวเองได้ว่ามันเป็นฝัน แต่คุณทิ้งผมไปในความจริง ผมไม่มีข้อปลอบใจ”

เธอจ้องหน้าเขา รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้า

“คุณก็ยังคงเป็นคนเดิมจริงๆ”
“ก็คงแบบนั้น ผมเหมือนเดิมแต่ทุกสิ่งอาจเปลี่ยนไป”
“เอาเข้าจริง คุณดีใจที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ คุณแค่กลัวอนาคตสินะ”

เขาพยักหน้าเบาๆ

“งั้นฉันก็ไม่ทิ้งคุณ”

น้ำตาเขาค่อยๆ ไหล หยดสู่หยด ถึงเป็นน้ำตาแต่ไม่มีความเศร้า

“งั้นผมก็ไม่อยากให้เป็นแค่ฝัน”

เขากดปุ่มเอนเทอร์ อลิแอสที่เขาเขียนสั่งคอมไพล์โค้ดภาษาซีชาร์ป และสั่งรันมัน
ข้อความสีแดงปรากฏบนหน้าจอ แต่ละบรรทัดบอกเลขแถวและคอลัมน์

โค้ดถูกเปิดขึ้นมาอีกหนึ่งครั้ง เขากวาดสายตาหาบรรทัดที่คอมไพล์เลอร์ทิ้งไว้ให้
สายตากวาดอยู่ไม่นานก่อนลงมือพิมพ์อีกเล็กน้อย

เขาออกจากโปรแกรมแก้โค้ด สั่งคอมไพล์และรันอีกครั้ง
ครั้งนี้บรรทัดสีแดงๆ หมดไป โปรแกรมของเขาพรอมพต์รับคำสั่ง

เทสเคสถูกป้อนทีละเคส โปรแกรมคำนวนอย่างซื่อสัตย์ของมัน
ข้อความปรากฏขึ้นบนจอตามที่เขาอยากให้มันเป็น

เขาป้อนคำสั่ง exit สู่เทอร์มินัล จบงานไปอีกหนึ่งวัน

เขานอน

ตั้งแต่ไหนแต่ไร เขาถามหาตรรกะที่ตายตัวและนิยามของทุกสรรพสิ่ง
ด้วยความหวังว่าทุกอย่างบนโลกจะเหมือนโค้ด โค้ดที่สามารถแก้ไขให้มันเป็นไปตามที่ต้องการ

แต่มันไม่ใช่

โลกนี้กว้างและซับซ้อนเกินกว่าที่จะใช้ตรรกะเดียวกับการโค้ด
ในเมื่อโดนัลด์ คนัธ บอกว่าอัลกอริทึมคือวิธีการแก้ปัญหาที่ตามได้และตายตัว โลกนี้ก็ไม่มีอัลกอริทึมสำหรับแก้ปัญหาชีวิต

ภายใต้ความอ่อนแอทางความรู้สึก เขาพยายามถามหาความแน่นอน เขาพยายามทำให้มั่นใจว่าทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม

แต่โลกนี้ก็ไม่มีความแน่นอน เหมือนที่มันเป็นตลอด

ทันทีที่ระลึกได้เช่นนั้น ความรู้สึกของเขาก็อ่อนแอลงไปอีก

จะมีอะไรที่เขารู้สึกมั่นคงได้บ้างไหม

“จริงๆ นะ อดทนเวลาที่ฝนพรำ”
“แล้วเมื่อไหร่มันจะหยุดล่ะ”

เขาพูดพลางมองท้องฟ้าสีหม่น หยดฝนโปรยปรายลงมาช้าๆ

“ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันจะหยุดเมื่อไหร่”
“มันก็เหมือนความสุขของเราแล้วแหละถ้างั้น เธอบอกว่าเธอเชื่อว่าวันนึงเราจะมีความสุขอีกครั้ง แต่เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อไหร่”

หากไม่รู้จักเจ็บปวด ก็คงไม่รู้ซึ้งถึงความสุขใจ

“งั้นเธอเชื่อในการรอคอยไหมล่ะ”
“เชื่อมั้งนะ”
“ได้ งั้นเราจะรอดูเธอมีความสุขนะ”
“แต่เราก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นะ ชอบเหรอ การรอคอยที่ไร้จุดหมาย”
“ไม่ชอบหรอก แต่เราจะรอ :)”

ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ…