คืนนี้จะมีฝนดาวตกควอดแรนดทิดส์
ท้องฟ้าซีกเหนือ ตั้งแต่เวลายี่สิบเอ็ดนาฬิกา อัตราสูงสุดหนึ่งร้อยยี่สิบดวงต่อชั่วโมง

ผมเตรียมแอปเข็มทิศ ออกไปนอกบ้าน

เมฆเต็มท้องฟ้า บังฝนดาวตก

นอกจากผมอยากดูฝนดาวตกแล้ว ผมยังเชื่อเรื่องบ้าๆ ที่ว่าอธิษฐานกับฝนดาวตกแล้วจะเป็นจริง

ผมมองท้องฟ้า สายตาเห็นเมฆ

ในใจยังคงดื้อดึงอธิษฐาน ขอให้มีคนพิเศษเข้ามาอีกครั้ง
ในใจยังเชื่อว่าต้องมีจริง แม้ยังมองไม่เห็น — เหมือนฝนดาวตกคืนนี้ ที่แม้มองไม่เห็น แต่ก็มีอยู่

รักคืออะไร

สำหรับผม รักอาจจะเป็นเมสเสจทักทายกันตอนเช้า
เป็นยิ้มเล็กๆ หลังจากเจอหน้า
เป็นคำถามว่ากินข้าวยังสามมื้อทุกวัน
หรือคำถามว่าสบายดีไหม เป็นไข้หรือเปล่า

รักอาจจะเป็นการนั่งข้างๆ กันตอนขึ้นรถ
การชวนกันไปเที่ยวเล่น ลุยหาของกิน เดินส่องของในห้าง
เป็นเค้กอร่อยๆ หลังจากอาหารมื้อกลางวัน หรือเป็นรอยยิ้มหลังจากอีกฝ่ายได้กินเค้กอร่อยๆ นั่น
อาจจะเป็นเมสเสจที่ถามไถ่ว่าถึงบ้านแล้วใช่ไหม

รักอาจจะเป็นอ้อมกอดตอนที่อยากร้องไห้ออกมา
อาจจะเป็นคำปลอบใจตอนที่เรากำลังรู้สึกไม่มีใคร
เป็นคำบอกว่าไม่เป็นไรนะ เป็นมืออุ่นๆ ที่มาลูบหัว — นี่ก็อาจเป็นรัก

รักอาจจะเป็นการใช้เวลาร่วมกัน
การเข้าใจกัน เทคแคร์กัน ปล่อยให้ชีวิตของทั้งสอง intersect ในจุดที่จะไม่ยอมให้ใครเข้ามา
รักอาจจะเป็นการตกลงว่าจะอยู่ด้วยกันทั้งตอนดีและตอนร้ายไปตลอดโดยไม่ไปไหนง่ายๆ

อาจจะดูยาว แต่คิดดีๆ แล้วนั่นก็เป็นทุกอย่างที่คุณทำกับผม

และถ้าผมบอกได้ว่าทุกอย่างข้างต้นนั่นคือ “คุณ”
งั้นสำหรับผม รักก็คือคุณ

เขาถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าการรอคอยมีค่าจริงๆ เหรอ?

เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งเค้าเคย “อ้าง” ว่าตัวเองเคยรอ – มันกินเวลานานใช้ได้ กับคำถามว่าเมื่อไหร่จะถึงวันนั้น

มโนทัศน์ในหัวตัดมาเวลาปัจจุบัน กับการรอคอยครั้งใหม่
เป็นการรอคอยที่ท้าทายขึ้น เพราะไม่ใช่แค่คำถามว่าเมื่อไหร่ แต่ยังเป็นคำถามว่า “มีโอกาสแค่ไหน”

คำถามเพิ่มหนึ่งข้อ ความหนักใจเพิ่มขึ้นนับสิบเท่า
เพราะหนักใจกว่าการรอเป้าหมายที่มาถึง คือรอเป้าหมายว่าจะมีอยู่จริงไหม

ฝนเริ่มปรอย บรรยากาศทำเขาเศร้า น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาช้าๆ บางทีก็อยากหนีการรอคอยไปไกลๆ

อันที่จริงเขาจะเดินหนีก็ได้ – โลกนี้มีถนนนับพันสายให้เขาเลือกเดิน แต่ละสายมีเป้าหมายที่ต่างกันให้รอ แน่นอนเวลารอก็ต่างกัน บางสายอาจแทบรอไม่นาน

แต่คำถามใหม่ก็เข้ามาในหัว ในเมื่อเขาต้องรออยู่แล้ว สู้รอวันที่เขาอยากให้มาถึงจริงๆ ไม่ดีกว่าหรือ? จะฝืนรอสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองไปทำไม?

เขานึกถึงประโยคที่พร่ำบอกตัวเองวันนั้นว่าการรอคอยทำให้คนสมหวัง

ถ้าสิ่งที่เขารอมาถึงจริงๆ บางครั้งการร้องไห้ตลอดทางที่รอก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

เขามองนาฬิกา ยิ้มให้ตัวเอง
อาจจะนานหน่อย แต่เขาจะรอ

“ผมดีใจนะที่ได้รู้จักคุณ”
“เช่นกันนะ”
“แต่ผมก็ไม่ดีใจที่ได้รู้จักคุณ”

บรรยากาศเปลี่ยนไปในบัดดล

“คุณรังเกียจฉัน?”
“ไม่เลย ไม่แม้แต่นิดเดียว”
“คุณไม่ชอบฉัน?”
“ถ้าเช่นนั้นผมคงไม่ดีใจที่ได้เจอคุณ”
“แล้วทำไมคุณไม่ดีใจที่ได้รู้จักฉัน”
“อันที่จริงก็ไม่ใช่ไม่ดีใจที่ไม่รู้จัก แต่ไม่ดีใจกับความสัมพันธ์นี้ จะเรียกว่าไม่ดีใจก็ไม่ถูกสักเท่าไหร่”

“เราโกรธกัน?”
“ไม่ คุณดีกับผมมาก”
“แล้วเพราะอะไรล่ะ ถึงไม่ดีใจ อยากเป็นคนแปลกหน้าเหรอ?”

เขาคิดถึงวันที่เขาร้องไห้ใส่เธอ วันที่เขารู้สึกไม่รู้สึกโดดเดี่ยว

“เพราะผมอยากให้มันเป็นฝัน ฝันที่ผมหวนไปหาได้เพียงแค่หลับตาแล้วนอน”
“แปลว่าคุณไม่อยากให้มันเป็นเรื่องจริง?”
“ไม่เลย! ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ ผมดีใจมากที่มันไม่ใช่แค่ฝัน”

เขาเงียบชั่วขณะ เสียงสั่นขึ้น

“ฝันแล้วยังมีคืนอื่นให้ฝัน แต่คุณจากผมในโลกแห่งความจริง โอกาสหวนคืนคงริบหรี่”
“คุณกลัว?”
“ไม่มีใครไม่กลัวอะไรด้วยเหรอ?”
“ก็คงไม่มี”
“ถ้าคุณเป็นคนทำให้ผมรู้สึกมั่นคง ผมก็อยากมีโอกาสใกล้กับคุณเสมอ เพียงหลับตาแล้วฝัน”
“แล้วถ้าวันนึงคุณไม่ฝัน?”
“ผมก็ยังปลอบใจตัวเองได้ว่ามันเป็นฝัน แต่คุณทิ้งผมไปในความจริง ผมไม่มีข้อปลอบใจ”

เธอจ้องหน้าเขา รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้า

“คุณก็ยังคงเป็นคนเดิมจริงๆ”
“ก็คงแบบนั้น ผมเหมือนเดิมแต่ทุกสิ่งอาจเปลี่ยนไป”
“เอาเข้าจริง คุณดีใจที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ คุณแค่กลัวอนาคตสินะ”

เขาพยักหน้าเบาๆ

“งั้นฉันก็ไม่ทิ้งคุณ”

น้ำตาเขาค่อยๆ ไหล หยดสู่หยด ถึงเป็นน้ำตาแต่ไม่มีความเศร้า

“งั้นผมก็ไม่อยากให้เป็นแค่ฝัน”