Sirakorn's Blog

Category: Writings

  • เธอไม่เคยอยากเขียนบล็อกถึงเขา

    เธอไม่เคยอยากเขียนบล็อกถึงเขา

    เธอไม่เคยอยากเขียนบล็อกถึงเขา

    แสงสีขาวจากช่องพิมพ์ข้อความแยงตา บรรยากาศต่างจากคืนวันนั้นที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย ไม่มีแสงนวลบนท้องถนนและผู้ชุมนุม มีเพียงความเปล่าเปลี่ยวและแสงสังเคราะห์แข็งกระด้าง

    อีกหนึ่งคืนที่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆ

    เธอพิมพ์–แล้วก็ลบ–แล้วก็พิมพ์–แล้วก็ลบ ทั้งที่ปกติเธอเขียนเป็นงานอดิเรก แต่นี่ไม่ใช่รอบแรกที่เธออยากเขียนอะไรถึงเขาในนี้แล้วลบมันทิ้งไป

    เธอไม่อยากกร่อนสิ่งที่เกิดขึ้นจริงกับเธอให้ดูเหมือนกับเป็นนิยายอีกต่อไป เธอไม่อยากให้มันเป็นเพียงโพสต์หนึ่งโพสต์ที่ไม่รู้จะมีใครมาอ่านหรือเปล่า

    เธอกด save draft แล้วปิดหน้าเว็บเขียนบล็อกของเธอทิ้ง เปิดเวิร์ดขึ้นมา

    อย่างน้อยไฟล์พีดีเอฟที่มีไว้แค่สำหรับ “เขา” ณ ปลายทางอีเมล ก็เป็นไฟล์พีดีเอฟที่เธอไม่ต้องตัดทอนเรื่องของเขาให้เหลือเพียงเรื่องที่เหมือนเรื่องแต่ง

    แสงสีขาวจากจอคอมพิวเตอร์ แต่พอเป็นเวิร์ด มันกลับอุ่นกว่ากันเหลือเกิน

  • ถลาต่ำสู่จุดสุดยอด

    ผิวหนังของผมยังคงรอคอยคุณมาสัมผัส ร่างกายของผมพร้อมรับการโอบรัด ปลายนิ้วเย็น ไอน้ำและเสียงครางที่หลุดจากปากผม ลิ้นเปียกชุ่ม ริมฝีปากสั่นเทา

    มองร่างกายผมเป็นผืนผ้าใบบนกระดานกว้าง สัมผัสผืนผ้าขาว ฝากร่องรอยด้วยการขบกัด ทิ้งปื้นแดงเป็นหย่อม เห็นชัดยามส่องกระจก โปรดฝากมันไว้กับผม ความละมุนยามมือไล้ร่างกาย ความเข้มแข็งจากอ้อมกอดอุ่น ความอ่อนนุ่มจากคำหวานชดช้อย ความดุดันยามกลืนกินผม โปรดโอบรัดผมมิให้แม้แต่อนุภาคแสงเดินทางออกไปได้ โปรดปลดปล่อยผมประหนึ่งจักรวาลระเบิดยามแรกสร้าง

    ผมจะฝากมันไว้กับคุณเช่นกัน รอยกอดรัดแน่นยามเกร็งตัว แผลเล็กจากเล็บจิกยามร่างกายตอบสนองต่อความรู้สึก ฝากมันไว้ หลักฐานแห่งการยอม การถูกครอบครอง ถวายตัว ศิโรราบ แล้วแต่คุณจะเรียก

    หลักฐานทนโท่ รอยแดงอาจเลือนลาง แต่เม็ดสีบนฟิล์มโพลารอยด์อยู่ทนกว่าผิวหนัง กระนั้นความทรงจำตราแน่น เก็บสัมผัส กลิ่น อารมณ์ ความกระหายไว้ สื่อชนิดใดมิอาจเทียบ

    ยามผมสัมผัสร่างกายตัวเอง ความรู้สึกจะพลันพุ่ง ไม่มีวันที่นิ้วของผมจะเรียวเล็กและนุ่มเหมือนนิ้วของคุณ ไม่มีริมฝีปากที่เม้มและขบกัดจนเป็นรอย ไม่มีสัมผัสอุ่นแบบนั้นบนร่างกาย ผมจะเวิ้งว้าง รู้สึกเหมือนตัวเองลอยเคว้ง น้ำตาจะเป็นเพียงสิ่งเดียวที่สนามโน้มถ่วงออกแรงฉุดรั้ง รสชาติชมปร่า ปราศจากมือปาดลงมิให้ใบหน้าเปียกปอน

    สิ้นเสียงคราง ข้างในร่างกายบีบรัด พิชิตจุดสูง หยาดฝนพรำเหนอะบนผิวหนัง ชีพจรเต้นเร่ง พลันกายปะทะความหนาว ลืมตาเห็นความเปล่าเปลี่ยว ร่วงหล่นลงมา ไม่รับรู้สิ่งใด ความอ้างว้างอ้าแขนรอรับ สัมผัสพื้นเหว แรงกระแทกเต็มความรู้สึก กระเด็นขึ้นไปก่อนร่วงหล่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ็บปวดรวดร้าว ข้างในแหลกสลาย ก่อนหยุดนิ่งในที่สุด

    เสียงร้องไห้จากเหวฤๅจะลอยขึ้นสู่ขอบสูงได้ หากมีใครได้ยินคงนึกว่าเป็นเสียงแห่งวิญญาณดุร้าย ปีศาจ ไม่มีใครมองเป็นเสียงร้องความเหงา เหน็บหนาวและเยือกเย็น

  • Short Story, 22 August 2019

    Short Story, 22 August 2019

    This story is available in Thai.

    Looking from the window, she observed the raindrop in lines.

    She carried her backpack and left the building without an umbrella.

    It’s not really correct to say “without” an umbrella– she had one in her backpack, it’s just her decision not to use it. She has no idea whether the rain will soothe her or soak her wet, neither on the idea whether she’ll sleep tight tonight or catch some cold from the rain.

    The only thing she knows is she is willing to face all the consequences.

    Tiny raindrops touch her skin, some on her hair, falling downwards. She smiled.

    She woke up early like everyday, feeling a slight sore throat.

    Having no idea whether she is sick or not, she put on her mask–thinking to herself that it’s the sign of her accepting all the consequences.

    Yet under that mask lies here smile, it’s still there since yesterday, and never fade away.

  • เรื่องสั้นประจำวันที่ 22 สิงหาคม 2562

    เรื่องสั้นประจำวันที่ 22 สิงหาคม 2562

    This story is available in English.

    มองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นฝนหล่นเป็นสาย

    เธอสะพายกระเป๋า มองออกไปนอกอาคารอีกที เดินกลับบ้านท่ามกลางสายฝน

    ใช่ว่าเธอไม่มีร่มในกระเป๋า–เธอพกร่มเสมอ แค่ไม่อยากใช้มัน เธอไม่รู้ว่าการไม่กางร่มของเธอจะทำให้เธอได้สัมผัสเม็ดฝนเย็นฉ่ำ หรือจะทำให้ทั้งตัวเธอเปียกปอน ไม่รู้ว่าจะทำให้คืนนี้เธอนอนหลับฝันดี หรือจะทำให้เธอต้องเป็นหวัดในวันรุ่งขึ้น

    เธอรู้แค่เธอพร้อมจะรับทุกผลการตัดสินใจจากการไม่กางร่ม

    ฝนเย็นสัมผัสผิวหนัง บางเม็ดสัมผัสบนหัวเธอ ไหลตามทางสู่ปลายเส้นผม เธอยิ้ม

    เธอตื่นเช้าเหมือนเช่นเคย กระแอมลำคอ ไม่รู้ว่าป่วยหรือไม่

    เธอตัดสินใจหยิบแมสก์ใส่ไปทำงาน คิดในใจว่าแมสก์ชิ้นนั้นคือสัญลักษณ์แห่งการยอมรับการตัดสินใจของเธอเอง

    แค่ใต้แมสก์แผ่นนั้น รอยยิ้มจากเมื่อวานยังคงอยู่ และแทบไม่จางหาย

  • เรื่องสั้นประจำวันที่ 19 สิงหาคม 2562

    เรื่องสั้นประจำวันที่ 19 สิงหาคม 2562

    เขาอ่านข่าวตอนเช้า, จริงๆ จะเรียกว่าอ่านข่าวก็ไม่ได้เต็มปาก แม้ว่าจุดประสงค์ของเขาในการเลื่อนผ่านหน้าฟีดโซเชียลมีเดีย จะเป็นเพื่ออ่านข่าวก็ตาม

    นิ้วหยุดที่พิกเซลบนจอซึ่งเรียงตัวเป็นข่าวหนึ่ง สายตาเบิกโพลง

    เขาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย ผมขาวที่เริ่มแซมบนหัวของเขาบ่งบอกถึงอายุที่ก้าวไป, ผ่านโลกมามาก ผ่านร้อนผ่านหนาว และผ่านเรื่องราว
    เขาละมือจากคัตตีซาร์คแก้วนั้น หยิบดินสอจรดกระดาษ ในใจไม่รู้ว่าเรื่องสั้นว่าการสอดแนมบนโลกอินเทอร์เน็ตจะเป็นอย่างไร ไม่รู้ว่าคนอ่านจะชอบหรือไม่

    เขาเขียนไปได้อีกสองสามบรรทัด หยิบกระดาษในมือลงเครื่องย่อยกระดาษ จะมีประโยชน์อะไรในการแต่งเรื่องสั้นนี้อีก ในเมื่อข่าวหนึ่งที่เขาเพิ่งอ่าน–ใช่แล้ว ข่าวที่ทำให้เขาเบิกตาโพลงนั่นแหละ–ตรงกับพล็อตเรื่องสั้นที่เขาเพิ่งเขียน

    น่าตลกดีที่เรื่องสั้นของเขาช่างหมองหม่น แต่กลับกลายเป็นจริงในเร็ววันจนเขาคาดไม่ถึง
    เขาวางดินสอ หยิบกระดาษแผ่นใหม่ จิบคัตตีซาร์คก่อนเริ่มจรดปากกาลงไปบนกระดาษเปล่าสีนวล

    กระดาษเรื่องสั้นเรื่องที่หกของเขาถูกโยนลงเครื่องย่อยกระดาษ

    เขาแยกไม่ออกว่าอะไรจริงหรือไม่จริง, น่าตลกที่เรื่องสั้นของเขา แม้จะพยายามเขียนให้หมองหม่นขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับกลายเป็นเรื่องจริงไม่ว่าจะดูไม่น่าเชื่อแค่ไหนก็ตาม

    แม้หัวเสียแต่เขากลับขำตัวเองในใจ, หรือจริงๆ แล้วเขาอาจจะเป็นผู้หยั่งรู้–รู้ด้วยประสบการณ์ของเขาเองว่าความมืดมนต่างก็เป็นไปได้แม้ว่าจะฟังดูหลุดโลกเสียเพียงใด

    สายลมพัดผ่านเขา, ความคิดหยุดชะงัก

    เขาหยิบกระดาษขึ้นมา เขียนโครงเรื่องสั้นเรื่องใหม่ แต่งแต้มจนกลมกล่อม ชื่นชมตัวเองว่าเป็นหนึ่งในพล็อตเรื่องสั้นที่มืดมิดและหมองหม่นที่สุดที่เขาเคยเขียน

    เขาเปิดโปรแกรมประมวลผลคำ พิมพ์หัวข้อด้วยฟอนต์ตัวหนาว่า “เรื่องสั้น” พลางชะงักไปพักหนึ่ง

    เขาลบหัวข้อนั้น และเปลี่ยนข้อความตัวดำหนานั้นเป็นคำว่า “หัวข้อวิจัย”

    หวังในใจว่าพล็อตเรื่องสั้นนั้นจะดี

  • เธอชอบฝน

    “ขอร่มหน่อย”
    เขาแปลกใจ หยิบร่มคันนึงกางคู่กับเธอ

    “เธอ”
    “หืม?”
    “ทำไมถึงขอร่มล่ะ ปกติเธอชอบฝนไม่ใช่เหรอ”
    “อื้ม แต่วันนี้อากาศเย็นนี่นา เราชอบเวลาฝนตกแล้วแดดไม่เผา”
    “แล้วเธอบอกว่าเธอชอบฝน เธอไม่อยากอยู่กับมันแล้วเหรอ”
    “การที่ชอบกันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอต้องอยู่กับสิ่งนั้นตลอดป่ะ”
    “อืม ก็จริง แต่ถ้าวันนึงไม่มีแดด ไม่มีอากาศร้อน เธอจะยังชอบฝนอยู่ไหม”

    เสียงฝนตกเบาๆ คือสิ่งที่เขาได้ยิน

    “ถ้าวันนึงมีแต่อากาศเย็น เธอจะชอบอากาศเย็น หรือชอบฝน?”

    เธอเงียบ
    เขาเงียบ
    เสียงฝนตกฟังชัดขึ้นยามทุกอย่างเงียบสนิท

    …

    เธอชอบฝน หรือเธอแค่ชอบใครก็ได้ที่ทำให้เธอเย็นในวันที่แดดเผา?

  • ไม่มีอะไรทำให้ไม่คิดถึงคุณ

    เวลาไม่มีอะไรทำให้ไม่คิดถึงคุณ มันก็จะแย่หน่อย

    ตั้งแต่เดินในสถานที่เก่าๆ ที่เดินด้วยกัน คุยประโยคที่เคยคุยถึงคุณกับเพื่อน หยิบจดหมายเก่าขึ้นมาอ่าน นอนตรงฟูกที่ชอบนอนคอลกับคุณ นั่งดูสติ๊กเกอร์แปะโน้ตบุ๊คที่คุณเป็นคนวาด

    เชื่อไหม แม้แต่ตั้งชื่อเซิร์ฟเวอร์ใหม่ กับนั่งเขียนโปรแกรม เรายังคิดถึงคุณเลย

    คุณน่าจะรู้ว่าเราชอบพูดว่า “I can neither confirm nor deny” แต่คุณรู้ไหมว่าคุณคือคนแรกที่กล้าสวนเราว่า “Then I’ll take that as a yes”
    จากที่เคยคิดว่าคุณน่ารักดี แค่นั้นเราก็รู้สึกว่าคุณใช่แล้ว จะมีสักกี่คนที่กล้าสวนเราแบบนี้ และทำให้เราได้พูดตรงๆ ว่าคิดอะไรอยู่

    เมื่อวานเพื่อนพูดประโยคนี้เป๊ะๆ กับเรา เราเข้าใจเลยว่าการเจ็บปวดทางอารมณ์ที่ลามมาถึงความเจ็บปวดทางร่างกาย (physically) มันเป็นยังไง

    ทุกความทรงจำ ทุกเรื่องที่เราทำ มันก็โยงไปหาคุณได้หมดแหละ

    ตลอดเวลาที่มีคุณ เรามีความสุขมากเลยนะ เสียดายที่มันสั้นไปแค่นั้นเอง

    รูปคู่ยังอยู่ในเคสไอแพดและความทรงจำของเรา ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทั้งรอยยิ้ม น้ำตา เสียงเพลง และเสียงร้องไห้ ยังอยู่ในความทรงจำของเราหมด แล้วเรื่องของเราอยู่ในความทรงจำของคุณบ้างไหม

    คุณบอกให้เราเปลี่ยนความเศร้าเป็นงานศิลปะ แต่เรากลับรู้สึกว่าโลกที่ไม่มีคุณมันต่างออกไปเสียเหลือเกิน เราทำงานได้เยอะขึ้น เราอยู่ด้วยตรรกะมากขึ้น สิ่งที่หายไปคืออารมณ์บางอย่าง อย่างน้อยก็อารมณ์ที่ทำให้เขียนบล็อกได้เป็นวรรคเป็นเวร

    ความรู้สึกเดียวที่รู้สึกได้จริงๆ คือเหงา และคิดถึง ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เราจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าเรายิ้มเท่าตอนมีคุณบ้างหรือเปล่า

    เคยบอกใครหลายคนไว้ว่าถ้าติ่มซำกับหมูกรอบเรามันอร่อยเราก็อยู่คนเดียวได้ แต่มันไม่อร่อยแล้ว

    คิดถึงแหละ แต่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดถึงด้วยซ้ำในความจริง

    อยู่ตรงนั้นขอให้คุณมีความสุขนะ

  • กับดักทัศนะ

    กับดักที่อันตรายที่สุด คือกับดักทางทัศนะคติของบุคคลหนึ่ง
    เป็นกับดักที่ไม่ได้ล่อให้ผู้อื่นมาติด แต่ตรงกันข้าม มีไว้ดักตัวเองให้ไม่ไปไหน

    ทัศนคติของมนุษย์คนหนึ่งอาจได้รับอิทธิพลมาจากหลายสิ่ง และปฏิเสธไม่ได้ว่าบริบททางสังคมมีส่วนอย่างยิ่งในการกำหนดกรอบทัศนะ

    แน่นอนว่าเมื่อทัศนคติส่วนลึกของบุคลลหนึ่งนั้นไม่ตรงกับสิ่งที่เขาเป็น ทัศนคติจะเป็นตัวกำหนด ตีกรอบ และทำหน้าที่เป็น “กับดัก” ให้กับทั้งพฤติกรรม นิสัย การกระทำ
    บางครั้งการเลือกตีกรอบตนเอง ตามกรอบทางทัศนคติที่สังคมตีไว้ ก็อาจทำให้ตัวเองไม่เป็นในสิ่งที่เป็น และอาจลามไปถึงจุดที่ไม่สามารถยอมรับความเป็นตัวเองได้

    อันที่จริงแล้ว กรอบหรือกับดักนั้นอาจเป็นเพียงความเชื่อว่าเป็นสังคมที่ปลูกไว้ให้ ทั้งที่ผู้คนซึ่งรายล้อมเราอาจจะไม่ได้รู้สึกแบบนั้น กล่าวคือเป็นความทึกทักไปเองของตนว่าสังคมเป็นผู้ตีกรอบนี้ ไม่ว่าจะทึกทักโดยอิงจากการตัดสินทางจารีต วัฒนธรรม ความเชื่อ ความคิด หรือแม้แต่กรอบที่เกิดจากความมโนโดยสมบูรณ์

    เมื่อเราสลัดกรอบทางทัศนะได้ เราอาจเข้าถึงขั้นหนึ่งของการมีตัวตนที่เป็นตัวตน กล่าวคือหากเปรียบการยอมรับในความคิดและสิ่งที่เป็นให้เป็นเกมหนึ่งเกม กับดักทางทัศนะก็เป็นเหมือนบอสร่างใหญ่ก่อนจบเกม ที่หนทางเดียวในการชนะเกมคือต้องโค่นบอส

    เพียงแค่การโค่นบอสนี้ไม่จำเป็นต้องมีสรรพาวุธมากมายในการเอาชนะ — การเอาชนะบอสใหญ่ในเกมนี้ ก็เหมือนการเอาชนะตนเอง
    สิ่งที่ต้องทำ ก็แค่สลัดทัศนะคติ หรือความเชื่อที่ตนเองเป็นผู้ปลูกทิ้งไปบ้างเท่านั้นเอง

    ขอบคุณนะ

  • คุณคือพระอาทิตย์

    มีคนบอกว่าในวันที่ซึมเศร้า ให้ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า
    หวังว่าสักวันหนึ่งจะเจอพระอาทิตย์ที่สดใส

    ผมคงเปลี่ยนจากเงยหน้า เป็นมองคุณที่อยู่ข้างๆ
    เพราะคุณคือพระอาทิตย์ของผม
    ที่ทั้งสดใส ส่องประกาย และอบอุ่น

  • กอด

    เราจำทุกกอดของคุณไม่ได้หรอก
    เราจำได้แค่ว่าทุกกอดมันเหมือนกันในแง่ความอบอุ่น

    เราไม่รู้คุณจะจำกอดของเราเป็นยังไง
    แต่ถ้าเราบอกคุณได้ เราอยากให้คุณจำกอดของเราว่าเป็นกอดที่เราให้คุณทั้งใจ

    วันนึงที่เราได้กอดกันอีกครั้ง เราอยากให้คุณย้อนกลับไปถึงกอดครั้งก่อนๆ ที่เคยผ่านด้วยกันมา

    เพราะเรายังให้คุณทั้งใจเหมือนเดิมอยู่เสมอ