Category: Writings

ผมอึดอัดกับการมีอยู่ของคุณ

เมื่อทุกห้วงขณะจิตของเราสามารถมีคุณโผล่มาได้
เมื่อเราไม่สามารถเลือกที่จะควบคุมขณะจิตของตัวเองให้คิดถึงหรือไม่คิดถึงได้

ยิ่งเมื่อคุณคือความสุขใจ — ความสุขใจที่สลัดออกจากความคิดไม่ได้
และซ้ำร้ายกว่าคือเป็นความสุขใจที่อยู่แต่ในห้วงความคิด ไม่มีวันกลับมาเป็นจริง

การมีอยู่ของคุณทำให้ผมชื่นฉ่ำ เศร้า ดีใจ และเสียใจในเวลาเดียวกัน
การมีอยู่ของคุณทำให้ผมมีข้อความนับลอยในความคิด มีคำถามมากมายที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะตอบได้

เมื่อจิตใจผมปั่นป่วน และอยู่ไม่สุขเพราะคุณ
ผมจึงอึดอัดกับการมีอยู่ของคุณ

“เราชอบเธอนะ”
“เป็นบ้าอะไรของเธอ”
“วันนี้วันโกหกนะ”
“อ่อ เออเนอะ”

 

 

 

 

โกหกว่าโกหกอีกแล้วสินะ

เข้าใจ, เข้าใจอย่างดี
สิ่งที่คุณกำลังทำนั้น แม้มันอาจไม่เจ็บปวด แต่รอบกายคุณอาจเผชิญความเหน็บหนาว

เข้าใจ, เข้าใจอย่างดี
สิ่งที่คุณทำแม้อาจเหนื่อยและย่อท้อ แต่มันก็เป็นความมุ่งมั่นของคุณที่จะทำตามเป้าหมายของคุณจนเสร็จ

ผมพูดได้เต็มปาก — ผมก็รู้สึกเหนื่อยเพราะมันไม่ต่างจากคุณ

ผมอาจไม่ใช่คนที่นั่งข้างคุณ แต่หากมีอะไรที่ช่วยให้คุณหายเหน็บหนาวได้โดยที่ไม่เดือดร้อนผม ผมก็ยินดีเสมอ
ผมอาจไม่ใช่คนที่เดินเคียงข้างคุณ แต่หากมีสิ่งที่ผมพอช่วยได้ ผมก็ยินดีเสมอ

และแม้ว่าคุณจะใช้เวลา ผมก็ไม่ว่าเลย
ทุกอย่างบนโลกล้วนใช้เวลา เวลาไหลเป็นธรรมชาติ อยู่ที่คุณใช้มันเยอะหรือน้อย

แต่ไม่ว่าเยอะหรือน้อย เหมือนที่บอก — ผมไม่ว่าเลย ถึงแม้ผมจะต้องรอ

มันอาจจะเป็นการรอคอยที่นาน หรือไม่นาน ไม่มีใครรู้
ทางของคุณขณะที่ผมรอจะยากลำบากหรือไม่ ผมไม่รู้เลย

ผมรู้แค่อย่างเดียว — หากการรอคอยของผมทำให้คุณไม่หนาว ผมจะรอ

เนื้อเรื่องที่แท้จริง: ผู้เขียนรอเพื่อนคืนเสื้อกันหนาว ในห้องดรออิ้งที่แอร์เย็นมากๆ

เธอขึ้นห้องมาพร้อมกุหลาบกำใหญ่ วันนี้โรงเรียนจัดงานมอบดอกกุหลาบให้ในฐานะผู้กำลังจบการศึกษา สายตาพลันเห็นกุหลาบดอกหนึ่งวางบนโต๊ะของเธอ

เธอฉงนใจ คงมีใครสักคนวางทิ้งไว้ เธอหยิบดอกกุหลาบดอกนั้นมาดู
มันเป็นดอกกุหลาบแดงเหมือนดอกไม้อื่นๆ ที่ทุกคนในสายชั้นน่าจะได้ในวันนี้

ถ้าไม่ใช่ป้ายกระดาษสีขาวที่พิมพ์ชื่อเธอด้วยฟอนต์ตัวบรรจงอย่างเรียบ เธอก็คงคิดว่าเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว

---

“ขอบคุณสำหรับกุหลาบนะ”

เวลาพักเที่ยง เธอซื้อโกโก้มาสองแก้ว นั่งข้างเขาก่อนยื่นโกโก้แก้วหนึ่งให้

“หืม? กุหลาบอะไร” เขาทำไขสือ แต่สายตาของเขาคงเก็บอาการไม่มิด
เธอเดินไปที่โต๊ะ หยิบกุหลาบนั้นพร้อมเอามาให้เขาดู “ฟอนต์นี้ เรียบขนาดนี้ ขอบกระดาษเว้นว่างแบบนี้ มีกี่คนในโรงเรียนที่จะทำ”

เขายิ้มแก้เขิน นัยเป็นยอมรับ

“ไม่คิดว่ามีหนุ่มแอบชอบแล้วเอามาให้เหรอ” เขาแซวกลับพร้อมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้
“ถุย แอบชอบก็เอามาให้ต่อหน้าแล้วหรือเปล่า”
“แบบ ขี้อายอะไรงี้ไง”
“ไม่ต้องเลย สุดท้ายก็แกนั่นแหละ” เธอศอกเขาเบาๆ พลันมองค้อน
“ใช่ เราเองแหละ”

.

.

.

“และก็คนเดียวกับที่แอบชอบเธอด้วย”

.

.

.

เขาหน้าแดง เธอหน้าแดง บรรยากาศเงียบพอที่ทั้งคู่จะได้ยินเสียงลมหายใจของกัน
พลันฝ่ายหนึ่งเริ่มยิ้ม หัวเราะเบาๆ

แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน

“เราปล่อยให้เธอมีอิทธิพลกับเราแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ”

เธอตกใจ

แต่มาคิดดีๆ ก็คงไม่แปลก เขาดูเป็นคนเหงาๆ เธอเป็นคนเหงาๆ
และเหมือนที่เพลงว่าไว้ ความเหงาเป็นขั้วบวกขั้วลบ คนสองคนจึงดูเข้ากันได้ไม่ยาก

แน่นอนเวลาทำให้คนสองคนสนิทขึ้น พื้นที่ทับซ้อนในใจก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

เธอเงียบ ยังนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไร

“ด้วยสถานะนี้เราไม่ควรสนิทกันมากกว่านี้ว่ะ…”

เขาพูด ตามองหน้าเธอ พลันมุมปากของเค้ายิ้มเล็กน้อย

“สนใจเปลี่ยนสถานะไหม”

หน้าเธอแดง ไม่มีอะไรจะพูดเหมือนเดิม
เธอก้มหน้า ยิ้มที่มุมปากปรากฏบนหน้าเธอไม่ต่างจากเขา

คงเป็นคำตอบที่ชัดเจน

“ไม่เอา ไม่ร้อง”

เสียงหนึ่งดังขึ้น พลันแก้มสัมผัสถึงมืออุ่นๆ สองข้างที่เข้ามาประคอง
นิ้วโป้งของมือทั้งสองข้างนั้นค่อยๆ ปาดน้ำตาเขาช้าๆ อย่างทะนุถนอม

ถึงจะมองอะไรไม่ชัดเพราะน้ำตาที่คั่ง แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเป็นเธอ

“ไม่ร้องแล้วนะรู้ไหม”

ใช่ เป็นเสียงเธอที่บอกว่าให้ไม่ร้อง
แต่ไม่รู้เพราะอะไร ยิ่งได้ยินเสียงนั้น ยิ่งได้สัมผัสมือคู่นั้น น้ำตาเขาก็พลันไหลรินลงมามากกว่าเดิม ราวกับไม่เชื่อฟังเธอตรงหน้า

อาจจะเป็นเพราะความไม่เชื่อฟัง ที่ทำให้อีกฝ่ายหนึ่งยอมตามใจ
อาจจะเป็นเพราะเธอ ที่ทำให้น้ำตาไม่ยอมหยุด

น้ำตาไหลออกมาน้อยลง ถึงจะไม่หยุดแต่ก็น้อยลงมาก แต่เธอยังสงสัย

“ทำไมยังไม่หยุดร้องล่ะ”
“ขอร้องนานๆ จนหมด วันหลังจะได้ไม่ร้องได้ไหม”

เธอพยักหน้า พลันน้ำตาเขาก็พรั่งพรูอีกครั้ง

เขาร้องไห้จนไร้แรง เธอยังคงปาดน้ำตาให้เขา ยิ้มของเธอเหมือนกำลังบอกเค้าว่าเธอจะรอวันที่เขาหยุดร้อง

ภาพจากตาของเขาที่มองไม่ชัดเพราะน้ำตา เปลี่ยนเป็นภาพที่ค่อยๆ มืดลง

.

.

.

.

.

.

.

---

เขาตื่น

แก้มสัมผัสน้ำตาที่ไหลหยด แต่ไม่มีสัมผัสของมืออุ่นๆ คู่นั้น

เธอไม่อยู่กับเขาแล้ว