“ไม่คิดว่าไร้สาระเหรอ? ปั่นจักรยานที่เลิฟวิงเวย์แล้วจะเลิกกันเนี่ย”
“ตอนก่อนคบกันมึงชวนกูมาปั่นให้ได้คบกัน”
วันที่หนึ่ง
จักรยานหนึ่งคันค่อยๆ ออกตัว บนตรอกที่ชื่อว่าเลิฟวิงเวย์ ที่ที่เชื่อว่าหากคู่รักซึ่งคบกันแล้วคู่ใดมาปั่นจักรยานด้วยกันจนสุดทาง โดยให้ผู้หญิงเป็นคนปั่น คู่นั้นจะเลิกกันในที่สุด
เสียงตกใจดังขึ้นขณะจักรยานค่อยๆ เซ เท้าพยายามดันจักรยานไม่ให้ล้ม แต่ไม่เป็นผล
เสียงโครมดังขึ้น ร่างกายทั้งสองคนเคลื่อนจากจักรยานสู่พื้น
แผลถลอกปรากฏขึ้น ไม่มากแต่ไม่น้อย
เหมือนวันแรกที่คบกันนี่หว่า
“ไม่เป็นไร มา ลุกขึ้นนะ”
มือหนึ่งยังจับร่างเล็กขึ้นมาจากพื้น ลูบหัวเบาๆ เหมือนวันแรกที่พบเจอ
จูงจักรยานกลับบ้านกับความฝันที่ไม่สมหวัง
“แปลก! กูเคยพยายามปั่นแทบตายให้ได้คบกับไอ้เหี้ยนี่ วันนี้กำลังปั่นให้เลิกกับแม่ง” ความคิดหนึ่งผุดในหัวเธอ
วันที่สอง
จักรยานคันเดิมค่อยๆ ปั่น
แม้จะทุลักทุเล แต่ก็ไม่เท่าวันแรก
วันที่สาม
จักรยานคันเดิมค่อยๆ ปั่น
ทุลักทุเลน้อยกว่าสองวัน
“เธอจำได้ป่ะว่าตอนเรามาปั่นครั้งแรก แม่งล้มกันระเนระนาด”
“ใช่ป่ะ เธอโอ๋เราดีมากเลยนะ ไม่เหมือนตอนนี้เลยรู้ไหม”
“ถ้าเธอหมายถึงที่สวนวันนั้นเราขอโทษนะ ตอนนั้นตกใจมากจริงๆ”
บทสนทนาถึงวันเก่าๆ ค่อยๆ ขึ้นมา
แน่นอน ความทรงจำเก่าๆ ขึ้นมาตามสายลมเช่นกัน
วันที่สี่ ห้า หก ผ่านไป
ความทุลักทุเลเปลี่ยนเป็นเรื่องคุยมากขึ้น
อ้อมกอดของเขาที่กอดเธอจากข้างหลังยังอุ่นเหมือนเดิม
วันที่เจ็ด
จักรยานคันเดิมค่อยๆ ออกตัวบนตรอกที่ชื่อว่าเลิฟวิงเวย์
จังหวะการปั่นหนักแน่น มั่นคง ถึงจะไม่เร็วแต่ก็ไม่ทำให้รู้สึกว่าจะล้ม
ใกล้ถึงจุดหมาย จักรยานคันหนึ่งหยุดกระทันหัน
“เธอจะปล่อยให้เราปั่นไปจนจบจริงๆ ป่ะ ให้เลิกกัน มันคงสมใจเธอเนอะ”
“เลิฟวิ่งเวย์นี่ปกติเวลาปั่นต้องหลังชนกันใช่ป่ะ”
“ใช่”
“หลังชนกันแล้วเราจะกอดเธอจากข้างหลังเหมือนที่ปั่นทุกวันได้ไง”
ความเงียบแผ่คลุมชั่วขณะ
“เราอยากให้เธอคิดนะ ตลอดเวลาที่เรามาปั่นกัน เราพูดถึงทั้งความทรงจำที่ดีและไม่ดี เรายิ้มตลอดนะ เรากลับรู้สึกว่ากับเรื่องไม่ดี เราก็ผ่านมันมาได้หมดแล้ว
กลับมาสู้กันต่อได้ไหม สู้กับปัญหาเหมือนที่เราเคยปั่นจักรยานมาด้วยกันเนี่ย”
แสงจากหลอดไฟหลอดเดิม บรรยากาศเหมือนกับวันนั้นที่เขาขอคบกับเธอ
“กลับมาดีกันนะ”
สองคนปั่นจักรยานกลับบ้าน
ถนนเส้นเดิม และครั้งนี้เป็นทางชีวิตเส้นเดิมเช่นกัน
แต่เป็นทางเส้นเดิมที่น่ายินดี
