ฝัน

“ผมดีใจนะที่ได้รู้จักคุณ”
“เช่นกันนะ”
“แต่ผมก็ไม่ดีใจที่ได้รู้จักคุณ”

บรรยากาศเปลี่ยนไปในบัดดล

“คุณรังเกียจฉัน?”
“ไม่เลย ไม่แม้แต่นิดเดียว”
“คุณไม่ชอบฉัน?”
“ถ้าเช่นนั้นผมคงไม่ดีใจที่ได้เจอคุณ”
“แล้วทำไมคุณไม่ดีใจที่ได้รู้จักฉัน”
“อันที่จริงก็ไม่ใช่ไม่ดีใจที่ไม่รู้จัก แต่ไม่ดีใจกับความสัมพันธ์นี้ จะเรียกว่าไม่ดีใจก็ไม่ถูกสักเท่าไหร่”

“เราโกรธกัน?”
“ไม่ คุณดีกับผมมาก”
“แล้วเพราะอะไรล่ะ ถึงไม่ดีใจ อยากเป็นคนแปลกหน้าเหรอ?”

เขาคิดถึงวันที่เขาร้องไห้ใส่เธอ วันที่เขารู้สึกไม่รู้สึกโดดเดี่ยว

“เพราะผมอยากให้มันเป็นฝัน ฝันที่ผมหวนไปหาได้เพียงแค่หลับตาแล้วนอน”
“แปลว่าคุณไม่อยากให้มันเป็นเรื่องจริง?”
“ไม่เลย! ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ ผมดีใจมากที่มันไม่ใช่แค่ฝัน”

เขาเงียบชั่วขณะ เสียงสั่นขึ้น

“ฝันแล้วยังมีคืนอื่นให้ฝัน แต่คุณจากผมในโลกแห่งความจริง โอกาสหวนคืนคงริบหรี่”
“คุณกลัว?”
“ไม่มีใครไม่กลัวอะไรด้วยเหรอ?”
“ก็คงไม่มี”
“ถ้าคุณเป็นคนทำให้ผมรู้สึกมั่นคง ผมก็อยากมีโอกาสใกล้กับคุณเสมอ เพียงหลับตาแล้วฝัน”
“แล้วถ้าวันนึงคุณไม่ฝัน?”
“ผมก็ยังปลอบใจตัวเองได้ว่ามันเป็นฝัน แต่คุณทิ้งผมไปในความจริง ผมไม่มีข้อปลอบใจ”

เธอจ้องหน้าเขา รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้า

“คุณก็ยังคงเป็นคนเดิมจริงๆ”
“ก็คงแบบนั้น ผมเหมือนเดิมแต่ทุกสิ่งอาจเปลี่ยนไป”
“เอาเข้าจริง คุณดีใจที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ คุณแค่กลัวอนาคตสินะ”

เขาพยักหน้าเบาๆ

“งั้นฉันก็ไม่ทิ้งคุณ”

น้ำตาเขาค่อยๆ ไหล หยดสู่หยด ถึงเป็นน้ำตาแต่ไม่มีความเศร้า

“งั้นผมก็ไม่อยากให้เป็นแค่ฝัน”