โดดเดี่ยวอีกครั้ง

จากหมอชิตถึงสำโรง การนั่งรถไฟฟ้าเล่นเพื่อไปดูสถานีสร้างใหม่แล้วกลับ ก็อาจจะเป็นการฆ่าเวลาที่ไร้สาระดี

เขาและผู้คนนับร้อยเคลื่อนที่ผ่านขบวนรถเดียวกัน หลายคนที่มาเป็นกลุ่มมีจุดหมายร่วมกัน
แต่ต่างกลุ่ม ต่างบุคคล ก็มีจุดหมายที่ต่างกันไป

เพียงชั่วอึดใจรถไฟฟ้าก็กำลังจะพาเขามาถึงอีกซีกหนึ่งของเมือง

สถานีต่อไป สถานีปลายทาง สำโรง…

สำโรงเป็นชานเมืองรอยต่อกรุงเทพและสมุทรปราการ สถานีบีทีเอสที่ตั้งใหม่ที่นี่เพิ่งเปิดให้บริการ
เขามองรอบตัว คนดูไม่เยอะ ความเหงาเริ่มก่อตัว

ถ่ายรูปจนหนำใจ รอรถไฟฟ้ากลับสู่เมือง

เขาแล่นผ่านใจกลางเมืองอีกครั้ง ผู้คนพลุกพล่านและมากหน้าหลายตา
แต่ผู้คนที่ผ่านไปมามากมายจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเขาและผู้คนเหล่านั้นล้วนแต่เป็นคนแปลกหน้า

มีผู้คนในความไม่มีปฏิสัมพันธ์

สถานีต่อไป สถานีปลายทาง หมอชิต…

สวนจตุจักรคือสถานที่พักผ่อนหย่อนใจที่ทำให้คนได้ใกล้ชิดธรรมชาติมากขึ้น

นอกจากการยืนตรงเคารพธงชาติตอนหกโมงเย็น ทุกคนก็ดูมีเป้าหมายของตัวเองในการมาที่นี่ ต่างกลุ่มต่างคน ต่างเป้าหมาย
แม้ที่นี่จะมีคนอยู่มากมาย แต่หากไม่นับกลุ่มคนที่มาด้วยกัน หรือคนที่รู้จักกันโดยบังเอิญ ทุกคนก็เหมือนคนแปลกหน้า

เขาเดินผ่านชมพูพันธุ์ทิพย์ที่กำลังบานสะพรั่ง ผู้คนมากมายถ่ายรูปใต้ดอกไม้ ส่วนใหญ่มาเป็นคู่
เขาหยิบมือถือมาถ่ายดอกไม้เก็บไว้ — คงไม่มีโอกาสที่จะได้ถ่ายตัวเองกับดอกไม้ชมพูที่บานสะพรั่ง เพราะไม่มีใครถ่ายให้

ผู้คนที่รายล้อมมากมาย แต่เขากลับอยู่ลำพัง
ความรู้สึกช่างไม่ต่างจากขณะที่ไม่มีผู้คน

และเมื่อนั้นเขาก็รู้สึกโดดเดี่ยวอีกครั้ง