คิดถึงโรงเรียน / คิดถึงที่โรงเรียน

ถ้าท่านได้อ่านบล็อกนี้ กรุณาอย่าแชร์ลิงก์ มันจะไม่ขึ้นที่หน้าแรกบล็อก

(1)

เราไม่รู้เรารักโรงเรียนไหม

เราอยากกลับไปโรงเรียนนะ เราเคยกลับไปคนเดียวแบบไม่มีเพื่อนเป็น factor
ก็พบว่ามันน่ารักดี อาจารย์ทุกคนทักว่าสูงขึ้น อาจารย์น็อตมาบอกว่าหนังสือรุ่นเข้าที่ประชุม อาจารย์ตูมยังตั้งใจทำงานและบ่นฝ่ายแนะแนว (แต่ก็ยังแก้งานของทางนั้นให้ด้วย)

หน้าโต๊ะทำงานอาจารย์ตูมมีโพลารอยด์แผ่นนึง
เป็นรูปเรากับอาจารย์แก

เปิด Snapchat แคปชั่นมีหน้ายิ้ม

(2)

เราไม่อยากไปแตะชั้นสอง

เรารู้สึกมีอตคิ (ที่น่าจะรู้กันดี) กับชั้นนี้

นอกจากห้องอาจารย์แหม่มแล้ว เราไม่อยากไปชั้นนั้นเลย

(3)

เราขึ้นห้องไป อาจารย์ณรงค์ชัยยังนั่งฮาเฮ

เป็นไงล่ะมึง ได้เจอแกสอนเทอมสองสมใจ ดีนะไม่มีอินทิเกรตสักเท่าไหร่เพราะเป็นทฤษฎี

ยังให้แกดูดวงอยู่เหมือนเดิม

(4)

อาจารย์ตู่ไม่อยู่

กลับไปโรงเรียนแล้วก็ได้อะไรแบบนี้เสมอแหละ แล้วก็ถามว่าเออคิดถึงโรงเรียนหรือเปล่า

หรือคิดถึงแค่บางส่วนของโรงเรียน

ถ้าไม่นับชั้นสอง (ซึ่งเป็นหัวใจของที่นั่น) การที่เราคิดถึงที่นี่ (แต่ไม่คิดถึงหัวใจของมัน) นี่คือคิดถึงโรงเรียนหรือเปล่า

ถ้ารักอะไรบางอย่างที่นี่ (มากพอที่จะให้กำเนิด srakrnARSE, Admission Web และยอมให้ตั้งโล่ NLC ไว้ที่นั่น) แบบนี้นี่นับว่ารักโรงเรียนได้หรือเปล่า (ในเมื่อมึงก่นด่าไว้เสียเละในหนังสือรุ่น)

ถ้าภูมิใจว่าเราเคยมานั่งตรงนี้ แต่ไม่เคยอยากออกปากว่าจบจากที่นี่ นับว่าภูมิใจในที่นี่หรือเปล่า

ใช่ อยู่ชั้นสองก็คงคิดถึงบ้างน่ะแหละ
คิดถึงเงิน