ห้องศึกษาเดี่ยวหมายเลข 15

(0)

เราทุกคนล้วนต้องการพื้นที่สักพื้นที่หนึ่งที่เป็นตัวของตัวเอง

อาจจะเป็นบรรยากาศต่างๆ ในพื้นที่นั้นที่ทำให้เราผ่อนคลาย เป็นสภาพแวดล้อม เป็นเสียงดนตรีที่ดังประโคมจนเต็มโรงอุปรากร หรือแม้แต่คอกเล็กๆ เงียบๆ ที่ดัง

พื้นที่แห่งความสบายใจไม่จำเป็นต้องกว้างขวาง ขอเพียงแค่อบอุ่น

(1)

ห้องศึกษาเดี่ยวหมายเลข 15 เป็นห้องเงียบๆ พื้นที่ไม่กว้างนัก หน้าประตูที่ปิดทึบมีเพียงป้ายพร้อมเลข “15”

บางครั้งเราทุกคนก็ต้องการพื้นที่เล็กๆ ที่เมื่อเข้ามาแล้วสามารถปล่อยความคิดและทัศนะคติให้ฟุ้งไปได้ ทุกครั้งที่ศิระกรเปิดประตูเข้ามา เขามองเห็นความทรงจำและความคิดต่างๆ ที่เคยตกผลึกในสถานที่แห่งนี้

ยามปิดประตูห้องเมื่อหอสมุดใกล้ปิด มองความมืดของห้องที่ปิดไฟผ่านกระจกบานใหญ่ ศิระกรเห็นศิระกรในอดีตหลายอิริยาบท ทั้งนอน อ่านหนังสือ เรื่อยเปื่อย และร้องไห้ — นอกจากความคิดมากมายแล้ว อารมณ์ที่ฝากอยู่ในห้องนี้ก็มากมายเช่นกัน

(2)

หลังประตูห้องหมายเลข 15 มีกฏกติกามากมาย — กฏข้อแรกเขียนว่า “ห้องศึกษาเดี่ยวใช้สำหรับคนเดียว” — น่าดีใจที่ศิระกรไม่ใช่คนทำตามกฏอะไรมากนัก ห้องนี้จึงเปิดให้คนบางคนเข้ามา

แต่ก่อนศิระกรไม่เคยล็อกห้องนี้ — เขาตั้งใจว่าใครที่มองออกผ่านความคิดของเขาว่าคนในห้องนี้คือใคร ก็สมควรที่จะได้รับการเปิดประตูต้อนรับ

แต่ห้องศึกษาเดี่ยวมีขนาดจำกัดของมัน — สุดท้ายจึงเป็นศิระกรที่ต้องเลือกล็อกห้อง — และหากคุณกำลังอ่านบล็อกนี้อยู่ ศิระกรก็คงอยากเปิดประตูห้องศึกษาเดี่ยวให้คุณได้เข้าไปเห็นศิระกรอีกมุมหนึ่งที่อยู่หลังม่าน ที่ที่เมื่อคุณเปิดประตูเข้าไป จะเจอคำต้อนรับของเขาและความคิดมหาศาล

พร้อมกับคำถามที่เขาถามคนอื่นเสมอ: “อยากรู้จักเราจริงๆ เหรอ”

ห้องศึกษาเดี่ยวหมายเลข 15 มีตัวตนจริง และเป็นหนึ่งในที่นั่งอ่านหนังสือของศิระกร รวมถึงเป็นที่ซึ่งศิระกรใช้ในการตกผลึกความคิดจริงๆ 

บล็อกโพสต์นี้สามารถอ่านได้เฉพาะผู้ที่มีลิงค์เท่านั้น