ปาดน้ำตา

“ไม่เอา ไม่ร้อง”

เสียงหนึ่งดังขึ้น พลันแก้มสัมผัสถึงมืออุ่นๆ สองข้างที่เข้ามาประคอง
นิ้วโป้งของมือทั้งสองข้างนั้นค่อยๆ ปาดน้ำตาเขาช้าๆ อย่างทะนุถนอม

ถึงจะมองอะไรไม่ชัดเพราะน้ำตาที่คั่ง แต่เขาก็รับรู้ได้ว่าเป็นเธอ

“ไม่ร้องแล้วนะรู้ไหม”

ใช่ เป็นเสียงเธอที่บอกว่าให้ไม่ร้อง
แต่ไม่รู้เพราะอะไร ยิ่งได้ยินเสียงนั้น ยิ่งได้สัมผัสมือคู่นั้น น้ำตาเขาก็พลันไหลรินลงมามากกว่าเดิม ราวกับไม่เชื่อฟังเธอตรงหน้า

อาจจะเป็นเพราะความไม่เชื่อฟัง ที่ทำให้อีกฝ่ายหนึ่งยอมตามใจ
อาจจะเป็นเพราะเธอ ที่ทำให้น้ำตาไม่ยอมหยุด

น้ำตาไหลออกมาน้อยลง ถึงจะไม่หยุดแต่ก็น้อยลงมาก แต่เธอยังสงสัย

“ทำไมยังไม่หยุดร้องล่ะ”
“ขอร้องนานๆ จนหมด วันหลังจะได้ไม่ร้องได้ไหม”

เธอพยักหน้า พลันน้ำตาเขาก็พรั่งพรูอีกครั้ง

เขาร้องไห้จนไร้แรง เธอยังคงปาดน้ำตาให้เขา ยิ้มของเธอเหมือนกำลังบอกเค้าว่าเธอจะรอวันที่เขาหยุดร้อง

ภาพจากตาของเขาที่มองไม่ชัดเพราะน้ำตา เปลี่ยนเป็นภาพที่ค่อยๆ มืดลง

.

.

.

.

.

.

.

เขาตื่น

แก้มสัมผัสน้ำตาที่ไหลหยด แต่ไม่มีสัมผัสของมืออุ่นๆ คู่นั้น

เธอไม่อยู่กับเขาแล้ว