รอ

เขาถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าการรอคอยมีค่าจริงๆ เหรอ?

เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งเค้าเคย “อ้าง” ว่าตัวเองเคยรอ – มันกินเวลานานใช้ได้ กับคำถามว่าเมื่อไหร่จะถึงวันนั้น

มโนทัศน์ในหัวตัดมาเวลาปัจจุบัน กับการรอคอยครั้งใหม่
เป็นการรอคอยที่ท้าทายขึ้น เพราะไม่ใช่แค่คำถามว่าเมื่อไหร่ แต่ยังเป็นคำถามว่า “มีโอกาสแค่ไหน”

คำถามเพิ่มหนึ่งข้อ ความหนักใจเพิ่มขึ้นนับสิบเท่า
เพราะหนักใจกว่าการรอเป้าหมายที่มาถึง คือรอเป้าหมายว่าจะมีอยู่จริงไหม

ฝนเริ่มปรอย บรรยากาศทำเขาเศร้า น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมาช้าๆ บางทีก็อยากหนีการรอคอยไปไกลๆ

อันที่จริงเขาจะเดินหนีก็ได้ – โลกนี้มีถนนนับพันสายให้เขาเลือกเดิน แต่ละสายมีเป้าหมายที่ต่างกันให้รอ แน่นอนเวลารอก็ต่างกัน บางสายอาจแทบรอไม่นาน

แต่คำถามใหม่ก็เข้ามาในหัว ในเมื่อเขาต้องรออยู่แล้ว สู้รอวันที่เขาอยากให้มาถึงจริงๆ ไม่ดีกว่าหรือ? จะฝืนรอสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองไปทำไม?

เขานึกถึงประโยคที่พร่ำบอกตัวเองวันนั้นว่าการรอคอยทำให้คนสมหวัง

ถ้าสิ่งที่เขารอมาถึงจริงๆ บางครั้งการร้องไห้ตลอดทางที่รอก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

เขามองนาฬิกา ยิ้มให้ตัวเอง
อาจจะนานหน่อย แต่เขาจะรอ